ز مادر هر که دولتمند زاید


فروغ دولتش ظلمت زداید

به خارستان رود، گلزار گردد


گل از وی نافهٔ تاتار گردد

به زندان گر درآید، خرم و شاد


کند زندانیان را از غم آزاد

چو زندان بر گرفتاران زندان


شد از دیدار یوسف باغ خندان

همه از مقدم او شاد گشتند


ز بند درد و رنج آزاد گشتند

اگر زندانی ای بیمار گشتی


اسیر محنت تیمار گشتی،

کمر بستی پی بیمارداری ش


خلاصی دادی از تیمار و خواری ش

وگر جا بر گرفتاری شدی تنگ


سوی تدبیر کارش کردی آهنگ

وگر بر مفلسی عشرت شدی تلخ


ز ناداری نمودی غره اش سلخ،

ز زرداران کلید زر گرفتی


ز عیشش قفل تنگی برگرفتی

وگر خوابی بدیدیی نیک بختی


به گرداب خیال افتاده رختی

شنیدی از لبش تعبیر آن خواب


به خشکی آمدی رختش ز گرداب

دو کس از محرمان شاه آن بوم


ز خلوتگاه قربش مانده محروم،

به زندان همدمش بودند و همراز


در آن ماتمکده با وی هم آواز

به یک شب هر یکی دیدند خوابی


کز آن در جانشان افتاد تابی

یکی را مژده ده، خواب از نجاتش


یکی را مخبر، از قطع حیاتش

ولی تعبیر آن ز ایشان نهان بود


وز آن بر جانشان بار گران بود

به یوسف خواب های خود بگفتند


جواب خواب های خود شنفتند

یکی را گوشمال از دار دادند


یکی را بر در شه بار دادند

جوان مردی که سوی شاه می رفت


به مسندگاه عز و جاه می رفت

چو رو سوی شه مسندنشین کرد


به وی یوسف وصیت اینچنین کرد

که چون در صحبت شه باریابی


به پیشش فرصت گفتار یابی،

مرا در مجلسش یادآوری زود


کز آن یادآوری وافر بری سود

بگویی هست در زندان غریبی


ز عدل شاه دوران بی نصیبی

چنین اش بی گنه مپسند رنجور!


که هست این از طریق معدلت دور

چو خورد آن بهره مند از دولت و جاه


می از قرابهٔ قرب شهنشاه،

چنان رفت آن وصیت از خیالش


که بر خاطر نیامد چند سال اش!

بسا قفلا که ناپیدا کلیدست


بر او راه گشایش ناپدیدست

ز نا گه، دست صنعی در میان نه


به فتح اش هیچ صانع را گمان نه،

پدید آید ز غیب او را گشادی


ودیعت در گشادش هر مرادی

چو یوسف دل ز حیلت های خود کند


برید از رشتهٔ تدبیر، پیوند

ز پندار خودی و بخردی رست


گرفت اش فیض فضل ایزدی، دست

شبی سلطان مصر آن شاه بیدار


به خوابش هفت گاو آمد پدیدار

همه بسیار خوب و سخت فربه


به خوبی و خوشی از یکدگر به

وز آن پس هفت دیگر در برابر


پدید آمد سراسر خشک و لاغر

در آن هفت نخستین روی کردند


بسان سبزه آن را پاک خوردند

بدین سان سبز و خرم هفت خوشه


که دل ز آن قوت بردی، دیده توشه

برآمد وز عقب هفت دگر خشک


بر آن پیچید و کردش سر به سر خشک

چو سلطان بامداد از خواب برخاست


ز هر بیداردل تعبیر آن خواست

همه گفتند کاین خواب محال است


فراهم کردهٔ وهم و خیال است

به حکم عقل تعبیری ندارد


بجز اعراض تدبیری ندارد

جوان مردی که از یوسف خبر داشت


ز روی کار یوسف پرده برداشت

که: «در زندان همایونفر جوانی ست


که در حل دقایق خرده دانی ست

اگر گویی بر او بگشایم این راز


وز او تعبیر خوابت آورم باز»

بگفتا: «اذن خواهی چیست از من؟


چه بهتر کور را، از چشم روشن؟»

روان شد جانب زندان جوان مرد


به یوسف حال خواب شه بیان کرد

بگفتا: «گاو و خوشه هر دو سال اند


به اوصاف خودش وصاف حال اند

چو باشد خوشه سبز و گاو فربه


بود از خوبی سال ات خبر ده

چو باشد خوشه خشک و گاو لاغر


بود از سال تنگ ات قصه آور

نخستین سال های هفت گانه


بود باران و آب و کشت و دانه

همه عالم ز نعمت پر بر آید


وز آن پس هفت سال دیگر آید

که نعمت های پیشین خورده گردد


ز تنگی جان خلق آزرده گردد

نبارد ز آسمان ابر عطایی


نروید از زمین شاخ گیایی

ز عشرت مال داران دست دارند


ز تنگی تنگ دستان جان سپارند

چنان نان کم شود بر خوان دوران


که گوید آدمی نان! و دهد جان»

جوان مرد این سخن بشنید و برگشت


حریف بزم شاه دادگر گشت

حدیث یوسف و تعبیر او گفت


دل شاه از غمش چون غنچه بشکفت

بگفتا: «خیز و یوسف را بیاور!


کز او به گرددم این نکته باور

سخن کز دوست آری، شکرست آن


ولی گر خود بگوید خوشترست آن»

دگر باره به زندان شد روانه


ببرد این مژده سوی آن یگانه

که: «ای سرو ریاض قدس، بخرام!


سوی بستان سرای شاه نه گام!»

بگفتا: «من چه آیم سوی شاهی


که چون من بی کسی را، بی گناهی

به زندان سال ها محبوس کرده ست


ز آثار کرم مایوس کرده ست؟

اگر خواهد که من بیرون نهم پای


ازین غمخانه، گو: اول بفرمای

که آنانی که چون رویم بدیدند


ز حیرت در رخم کف ها بریدند،

به یک جا چون ثریا با هم آیند


نقاب از کار من روشن گشایند

که جرم من چه بود، از من چه دیدند؟


چرا رختم سوی زندان کشیدند؟

بود کاین سر شود بر شاه، روشن


که پاک است از خیانت دامن من

مرا پیشه، گناه اندیشگی نیست


در اندیشه، خیانت پیشگی نیست»

جوان مرد این سخن چون گفت با شاه


زنان مصر را کردند آگاه

که پیش شاه یک سر جمع گشتند


همه پروانهٔ آن شمع گشتند

چو ره کردند در بزم شه آن جمع


زبان آتشین بگشاد چون شمع

کز آن شمع حریم جان چه دیدید،


که بر وی تیغ بدنامی کشیدید؟!

ز رویش در بهار و باغ بودید،


چرا ره سوی زندان اش نمودید؟

بتی کزار باشد بر تنش گل،


کی از دانا سزد بر گردنش غل؟

گلی که ش نیست تاب باد شبگیر


به پایش چون نهد جز آب، زنجیر؟

زنان گفتند کای شاه جوان بخت!


به تو فرخنده فر هم تاج و هم تخت!

ز یوسف ما بجز پاکی ندیدیم


بجز عز و شرفناکی ندیدیم

نباشد در صدف گوهر چنان پاک


که بود از تهمت، آن جان جهان، پاک

زلیخا نیز بود آنجا نشسته


زبان از کذب و جان از کید، رسته

ز دستان های پنهان زیر پرده،


ریاضت های عشقش، پاک کرده

فروغ راستی ش از جان علم زد


چو صبح راستین، از صدق دم زد

بگفتا: «نیست یوسف را گناهی


منم در عشق او گم کرده راهی

به زندان از ستم های من افتاد


در آن غم ها از غم های من افتاد

جفایی کو رسید او را ز جافی


کنون واجب بود او را تلافی

هر احسان کید از شاه نکوکار


به صد چندان بود یوسف سزاوار»

چو شاه این نکتهٔ سنجیده بشنید


چو گل بشکفت و چون غنچه بخندید

اشارت کرد کز زندان اش آرند


بدان خرم سرا بستان اش آرند

به ملک جان بود شاه نکوبخت


مقام شه نشاید جز سر تخت